merhaba hayat

Sıcacık sarılıp sarmalanmıştım, huzurlu ve güvenli bir yerdeydim. Beni rahatlatan uğultular vardı bir de annemin yumuşak sesi. Her gün benimle konuşuyordu, nereye gittiğimizi, neler yapacağımızı, neler yiyeceğimizi anlatıyordu. Doğduğumda birlikte neler yapacağımızdan bahsedip gülüyordu. Mutluydu. Günden güne büyüyordum. Her gün yeni bir yerimi keşfediyordum. Mutluydum.

Düzenli olarak doktor kontrolüne gidiyorduk. Annemle babam her seferinde çok heyecanlanıyorlardı beni görecekleri için ancak ben hep saklanıyordum. Büyük bir sürpriz planlıyordum.

“40” hafta göz açıp kapatıncaya kadar çabuk geçti. Annemle çok güzel beslendik, bol bol balık yedik, yogaya gittik, her gün sahilde uzun yürüyüşler yaptık, babam da bize katıldı. Annemle sık sık iş seyahatlerine gittik; bir hafta Viyana’daydık bir hafta Bodrum’da. Keyfim yerindeydi.

Annemin karnında huzurlu ve mutluydum, annem de halimizden memnundu.Ancak babam artık dünyaya gelmem gerektiği konusunda ısrarcıydı. Nihayet 41. haftanın sonunda artık dünyaya gelmeye hazır olduğumu anladım. Annemi önce hafifçe dürttüm “ben geliyorum”. Annem çok heyecanlandı, babam çok telaşlandı. Önce evde dakikalar sayıldı, annem “tamam” dedi. Güneş de huzurlu bir pazar gününe doğmuştu, sıra bendeydi. Sonra hastaneye gittik ancak bekleyiş devam etti, hazırlanmam uzun sürdü.

Pazartesi günü sabaha karşı, uzun ve heyecanlı bir yolculuğun ardından uğultular birden kesildi, çok ama çok ışık vardı, heyecanlandım çişim geldi, koyverdim gitti.

Sonra tanıdık bir ses duydum, yumuşacık sarıp sarmaladı beni. Anladım ki artık annemin kollarındaydım.

Merhaba hayat ben geldim.