Çok değil. Göçüp gideli 4 ay oldu. Yeni hayata uyum sürecinde en çok ihtiyacım olan şey “insan” oldu. Sevdiğim, bildiğim, tanıdığım, güvendiğim insanlar, bir telefonla kahve içeceğim dostlar… Özledim hepsini.
Is hayatıma başladığımdan beri ilk kez “3 hafta” tatil yapma fırsatı buldum. Taze bir göçmen olarak ilk tatilimiz için düştük memleket yollarına. Yanımıza az eşya, çokça özlem aldık.
Uçaktan iner inmez memleketin inlediğini, ağladığını duydum sandım. Bu hüzne o kadar alışmıştı ki memleketimin kulakları, benden başka kimse dinlemiyordu.. Sonra anladım ki kimse, hiç kimseyi dinlemiyordu. Dinlemek denilen şey, susmak ve konuşma sırasının gelmesini beklemek olmuştu.
Vakit nasıl geçti, 3 hafta nasıl bitti anlamadım. 3 gün orada, 5 gün burada, biraz aile, biraz dostlar bölüştük zamanı, bitiverdi.
3 haftanın sonunda büyük bir duygusal enkaz ile donuyorum evime; 3 boşanma, 1 kararsız gelecek, 1 göç daha, 2 ailenin kollarından çekiştirdiği bir çocuk, bir kaç empati yoksunu ilişki ve bir avuç mutsuz insan…
Her bir kalbi tek tek sarmalamak, kucaklamak istedim. Her bir yaranın içini bolca şefkat ile doldurup dikmek, kapatmak istedim. Her bir yalnızlığa hıçkırarak ağlamak istedim. Hiç birini yapmadım. Yapamadım.
annebebekdostu 