Yıllardır hayalimdi bir mini cooper sahibi olmak. Mini cooper s convertible, sizce de şiir gibi gelmiyor mu kulağa? Coğrafi, medeni, ekonomik vb. sebeplerden dolayı hep erteledim bu hayali. Belki hayal olarak kalmasını da seviyordum biraz, henüz yerine koyacak başka bir hayalim yoktu belki de. Geçen yıl bu hayalim gerçek oldu. Eşimin araştırma, teşvik ve desteğiyle bir mini cooper’ım oldu. Keyfime diyecek yoktu. Mini kullanmak tam bir zevk, yol tutuşu harika, iç tasarımı, retro görünümü ile tarz olan bu arabanın kalbimde yeri büyük.
Mini’ye kavuştuktan sonraki bir kaç hafta içinde hayatımın en büyük sürprizi geldi çaldı kapımızı. Hamileydim.
Haberi paylaştığımız ailemizden ve dostlarımızdan ilk duyduğum şey, “artık arabayı da değiştirirsiniz” oldu. Çevremde arabayı değiştirmem bir sosyal baskı konusu oldu. Yaşam tarzıma yapılan bu müdahaleler hiç hoşuma gitmiyordu, kimseye açıklama yapmak zorunda da hissetmiyordum kendimi. “İhtiyacımız olduğunda değiştiririz” diyerek savuşturuyordum. Çevremin beklentisi, kendilerinin yaptığı gibi bir sedan araç almamız yönündeydi. Çocuğun eşyası çokmuş, tek kapılı’ya binmek inmek zormuş, tatile giderken nasıl olacakmış?
Bizim için hayatta önemli olan, az “şey”e sahip olarak mutlu olabilmek, mutluluğumuzu maddiyattan mümkün olduğunca uzak tutabilmek. Çocuğumuzun eşyalarını da ihtiyaçla sınırlı tutmaya özen gösteriyoruz. Plaza çalışanı şehir köleleri olarak bunları sağlamak elbette çok zor ama biz yine de elimizden geleni yapıyoruz. Evet mini cooper kullanmanın zorlukları olduğu doğru ancak 8 aydır gayet iyi idare ediyoruz. Gerçekten isterseniz her şey mümkün.
Bu, bedeli olan bir seçim ve ben de bu bedeli severek ödüyorum. Hayat da seçimlerimizden ibaret değil mi zaten?
Bir gün daha büyük bir araca ihtiyacımız olursa, o zaman bir tane ediniriz tabi ki. Meriç 2-3 aylık olduğundan beri her gün dışarı çıkarıyorum. Sırtımda Meriç’in çantası, elimde alışveriş torbaları, kucağımda Meriç, tek kapılı arabamıza biniyoruz, iniyoruz, geziyoruz. Merak etmeyin şimdilik gayet iyi idare ediyoruz.
sevgiler…
annebebekdostu 
GÜLE GÜLE KULLANIN
LikeLiked by 1 person
Selamlar, eşime mini alma arifesinde araştırma yaparken yazınızı okudum. Mutlu oldum. Vaktiniz olursa sonrasında nasıl gelişti mini ile bebekli hayat biraz bahsetmeniz mümkün müdür. Bizimde 7 aylık bir bebeğimiz var. Eşimin hep hayalidir mini sahibi olmak. Yaş daha fazla ilerlemeden bu hayalini yaşamasını istiyorum eşimin. Fikirleriniz ve tecrübenizi paylaşırsanız çok ama çok minnettar kalırız. Saygılarımla, Serdar ERSARI
LikeLike
Mini’miz canımız, onu hep cok sevdik. Onunla hayat bize hic zor olmadı. 6 aylık hamileyken Midilli Adasına, Meric 9 aylıkken de Thassos’a tatile bile gittik. Bu bir yasam tarzı. Siz nasıl olmasını istiyorsanız oyle oluyor. Biz mini’li olmasını istedik. Alışverişe de gittik tatile de. Pusetimizi mini’nin bagajına gore sectik, tatile giderken ihtiyaclarımızı daha bir ozenli gozden gecirdik. Hic sıkıntı cekmedik.
Birgun geldi mini’mizden ayrılmak zorunda kaldık. O gun bize yetmedigi bir gun degildi. Yurt dısına tasındıgımız icin mini’mizi en az bizim kadar sevecegine inandıgımız birine emanet ederek yollarımızı ayırdık.
Hayat secimlerimizden ibaret, ve secimlerin bizi mutlu edip etmedigini anlamak icin denemek gerek 🙂
LikeLike
Teşekkür ediyorum Duygu Hanım, yazınızı okuyunca yüzümde büyük bir gülümseme oluştu. Nedenine gelince; sizin geçtiğiniz yollardan şu an biz geçiyoruz sanırım. 4-5 aya kadar mini alacağız. 3 sene gibi bir vade de Kanada kapılarını aşındırmaya başlamayı düşünüyoruz. Gerekli kişisel donanım ve maddiyatı sağladıktan sonra tabi. Başarılı oluruz olamayız ama en azından deneyeceğiz. Saygılarımla, bütün sevdiklerinizle tahmin edebileceğinizden daha mutlu bir yaşam diliyorum. Tekrar teşekkürler.
LikeLiked by 1 person
Bir şeyi istemek işin yarısı, diğer yarısı ise başlamak.. Geri kalan hepsi tecrübe.. Yolunuz açık, yol tutuşunuz bol olsun.. Mini’li, mutlu günler diliyorum.
Sevgiler
LikeLike